Terapia dla par
Myślenie w kategoriach systemowych w przypadku par zwykle uzupełniamy o podejście psychodynamiczne i psychoanalityczne.
Praca z parami wymaga w obecnie zmieniającej się dynamicznie rzeczywistości, większych kompetencji poza myśleniem systemowe. Problemy emocjonalne i charakterologiczne powodują konieczność dłuższej i częstszej pracy wspólnej. Zapiekłe konflikty, wzajemne urazy sprawiają, że nie da się naprawić relacji w kilka spotkań.
Pary często nie znają siebie nawzajem, a trzeba powiedzieć, że para jest najmniejsza grupą terapeutyczną naturalnie nam dostępną. Problemy zwykle wynikają i pojawiają się, kiedy formuła dotychczasowego rozwoju wyczerpała się. Zwykle relacje mają dwojaki charakter symetryczny (rzadziej występujący) i komplementarny (uzupełniający siebie). Niektórym potrzeba wzajemnego motywowania się i rywalizacji, co dzieje się w relacjach symetrycznych, powodując, że wzajemnie się napędzają. Czasem w takich związkach dochodzi jednak do „zmęczenia”, pojawia się złość i wzajemna irytacja, bez twórczej, ożywczej otoczki jaka wcześniej im towarzyszyła. Pojawia się stagnacja i zwykle bardzo intensywny konflikt.
Z kolei w relacjach komplementarnych, często długo nic złego się nie dzieje, wzajemne uzupełnienie jest dużym afrodyzjakiem w parach. Ktoś jest zupełnie inny niż ja, dzięki temu mogę poczuć się bezpiecznie. Jeśli eteryczna i delikatna kobieta spotyka mocnego mężczyznę powoduje, że oboje w swoich rolach mogą się świetnie odnaleźć. dopóty partner lub oboje nie uznają, że osadzenie w tych rolach przestaje być ciekawe i satysfakcjonujące.
Równie częsty scenariusz dotyczy charyzmatycznej, zaradnej życiowo kobiety, która jest atrakcyjna dla mężczyzny, o podobnym usposobieniu, ale po czasie okazuje się, że owe role społeczne były tylko częścią ujawnionej osobowości i wrażliwości.
W takich parach znużenie i problemy pojawią się kiedy oboje lub jedno uważa, że te cechy które każde z nich prezentuje nie są przyswajane przez partnera. Wtedy czują, że są niewolnikami swojej roli, albo opiekuna lub dawcy wsparcia. Mogą też czuć się jak zabawka, której nikt poważnie nie traktuje. W tych zależnościach nakładają się również specyfiki charakterologiczne. Takie utrwalenie i sztywne obsadzenie w rolach nazywane jest koluzją i nasza praca koncentruje się na zajęciu tym mechanizmem w kierunku jego uelastycznienia.
W zależności od nabrzmienia konfliktu w relacji konstruujemy plan terapii. Zwykle spotkania odbywają się raz w tygodniu i trwają 1 godzinę zegarową. Minimalny czas to ok. 20 sesji.