Superwizja Warszawa

Formy superwizji poza zwykle jasnym podziałem na grupową i indywidualną, przenikają się nawzajem.

Superwizja powinna stanowić przede wszystkim narzędzie odbarczające terapeutę. Jeśli ten proces się dokona zwykle chronimy również pacjenta przed odreagowaniami terapeuty. Jednocześnie w takiej sytuacji terapeuta czuje się pewniejszy w roli, co przyczynia się do jego rozwoju w tej dziedzinie. Jednocześnie nadzór merytoryczny sprawia, ze terapeuta nie czuje się sam na placu boju, czuje, że może kontrolować proces terapii. Tym samym odważniej poddaje kontroli społecznej środowiska swoje procesy. Superwizja pełni rolę edukacyjną, najzwyklej mówiąc dostarcza wiedzy jak pracować z pacjentem na temat diagnostyki, przebiegu procesu, zbliżonych przypadków i wymiany doświadczeń w tym zakresie. Tu najciekawsze wydaje się superwizja grupowa.

Zainteresowani zauważą, ze do tej pory nie poświęciłem uwagi podejściom terapeutycznym superwizji, bo obecnie szkoleni superwizorzy, wykształceni są co najmniej w dwóch dominujących podejściach, to jednak uważam, że orientacja teoretyczna na pewnym poziomie w relacji superwizor terapeuta odgrywa drugorzędną rolę a już zupełnie traci na znaczeniu w aspekcie superwizja procesów superwizji (relacja superwizor – superwizor). Skoro już rozmawiamy o teorii w superwizji możemy z tego aspektu wyróżnić inny podział:

1. Superwizja oparta na zjawisku Reverie – analiza skojarzeń na temat przypadku i przyczyn blokowania wspomnianego stanu umysłu, kiedy analityk i pacjent mogą swobodnie kojarzyć i dzięki temu uzyskiwać wgląd w siebie i relację jaka jest ich udziałem, prowadząc do umocnienia sojuszu terapeutycznego, a gdzie ilość mechanizmów obronnych zmniejsza się lub zmienia się poziom ich użycia.
2. Superwizja systemowa oparta na Mediolańskiej Szkole terapii Rodzin.
3. Superwizor z terapeutą analizuje wskaźniki dobrego compliance (zgodności) terapeuta rodzina, para lub indywidualny pacjent.

Cechin i Boscolo, którzy wywodzili się wspólnie z Selvinii Palazzoli z podejścia analitycznego, doszli do wniosku, że niekoniecznie trzeba podążać tropem przeciwprzeniesienia i przeniesienia w procesie terapii, ale są pewne zmienne, które wystarczy kontrolować i osiągnie się zamierzony efekt. W postaci podniesienia jakości prowadzonej terapii. Tymi czynnikami są: kierowanie się ciekawością, widzenie cyrkularności zdarzeń w rodzinie (wyjście poza zwykłe skutek i przyczynę), stawianie hipotez na temat pacjenta i umiejętność ich irrelewantności (ignorowania), Widzenie faktów w kategorii wielowersyjnej i wieloobrazowej, utrzymywanie optymalnej różnicy. Te wskaźniki podobne są do wskazań prędkościomierza, skrzyni biegów  i obserwowania zdarzeń na drodze, oraz w lusterkach. Koordynacja tych wskazań jest rękojmią dobrej i bezpiecznej jazdy. Podobnie jest tutaj w aspekcie kontroli wyżej wymienionych czynników, które zachowane na odpowiednim poziomie będą dawać plon w postaci dobrze prowadzonej terapii.

W podejściu systemowym często zjawiska mogą być supewizowane w kategoriach Strukturalnych, Strategicznych, Transgeneracyjnych. Ciekawym podejściem są superwizje systemowe w podejściu postmodernistycznym, z użyciem tzw. Zespołu reflektującego. Osobnym podejściem w superwizji jest analiza procesów równoległych. Zasadza się ono na analizie zjawisk przenikających się światach terapeuty i pacjenta, nie w kategoriach przeciwprzeniesienia ale szukania tzw. Izomorfimów, które pomagają zrozumieć świat pacjenta.